اعتراض حق مردم نیست! / آیا مردم فقط از افزایش قیمت بنزین شاکی اند؟ / دزد شده‌ایم؟
عصر ایران؛ جعفر محمدی - درباره اعتراضات روزهای اخیر که بعد از افزایش قیمت بنزین رخ داده است، ۲ نکته ارزش تأمل دارد:
1 - «اعتراض حق مردم نیست»؛ به نظر من «اعتراض وظیفه مردم است». وقتی مردم ببینند فلان دولتمرد یا نماینده مجلس یا فلان رویکرد و سیاست و رفتار به زیان جامعه است، اگر اعتراض نکنند، نه فقط به خودشان که به آینده فرزندان شان نیز خیانت کرده‌اند. اعتراض به دولتمردان در ادبیات دینی، همان «نهی از منکر» است.
اعتراض اما با آسیب رساندن به دیگر شهروندان متفاوت است. در روزهای اخیر گزارش‌های فراوانی داشته‌ایم که برخی فروشگاه‌های متعلق به مردم مورد حمله قرار گرفته و غارت شده یا تعداد زیادی از بانک ها و پمپ بنزین ها به آتش کشیده شده اند.
واقعا اگر به افزایش قیمت بنزین یا هر چیز دیگری اعتراض دارند، چرا اموال مردم را غارت و تخریب می‌کنند؟ این رفتارهای بدوی، اساسا ربطی به اعتراضات ندارد و نشان دهنده فاجعه‌ای به مراتب بزرگ‌تر از ناآرامی‌های اخیر است.
شاهدان عینی می‌گویند که بسیاری از همین شهروندان عادی که اساسا در اعتراضات نیز حضور نداشته‌اند، در غارت فروشگاه هایی مانند جانبو، افق کوروش،امیران و ... شرکت داشتند. این که سرقت و غارت برای بخش قابل توجهی از جامعه عادی شده است و افراد پرشماری بدون حجب و حیا و خجالت و در ملأ عام، اموال سرقتی از فروشگاه‌ها را روی دوش می‌گذارند و می‌روند، نشانه وحشتناکی از انهدام اخلاق در جامعه است.
باید ترسید از زیستن در جامعه‌ای که شمار قابل توجهی از شهروندان عادی اش که هر روز از کنارشان می‌گذریم، این ظرفیت را دارند که به طرفه العینی تبدیل به دزد و تبهکار شوند!
باید نگران بود از این که در جامعه ما افراد زیادی هستند که بانک را آتش می‌زنند بی آن که اعتنا کنند در طبقه بالای همین بانک، خانواده هایی زندگی می‌کنند که ممکن است جان و مال شان در آتش افروزی این‌ها از بین برود.
واقعا کجاست آن جامعه انسانی و اخلاقی و حتی اسلامی ایران؟! چه بر سرمان آمده است؟! با این وضعیت، آینده فرزندان مان چه خواهد شد؟! من بیمناک فردای ایران هستم.
خبری: اخبار اقتصادی دلار و بورس
2 -بنزین بهانه‌ای برای اعتراضات و در کنار آن اغتشاشات اخیر است. بی هیچ تعارف و پرده پوشی باید گفت که درصد بسیار بالایی از مردم، نارضایتی‌های انباشته‌ای دارند و منتظر جرقه‌ای هستند تا خشم شان را ابراز کنند.
مردم تنها به افزایش سه برابری قیمت بنزین معترض نیستند به این که فلان مقام نزدیک به رئیس سابق قوه قضائیه، برای سال‌ها بزرگ‌ترین کارچاق کن دستگاه قضایی بوده و کسی هم متعرض اش نمی‌شد، اعتراض دارند، از این که برادر رئیس جمهور درگیر فساد مالی بوده است شاکی اند، از این خشمگین اند که فلان ابربدهکار بانکی با ۴ هزار میلیارد تومان بدهی بانکی با اعمال نفوذ مقامات عالی و سابق قضایی از زندان و سپس از ایران می‌گریزد، از تبعیض‌های اقتصادی و سیاسی، سوء مدیریت‌ها، حیف و میل‌ها، بیکاری، روابط مخدوش کشورشان با جهان، افت ارزش پول ملی شان، سیاست‌های یک بام و دو هوا، حرف‌های بیهوده و اعصاب خرد کن برخی مسؤولان، بی ثباتی قوانین، موانع متعدد کسب و کار، گرانی‌های بی پایان و … خشمگین هستند.
بنابر این، حتی اگر همین امروز بنزین به قیمت سابق برگردد و حتی ارزان‌تر هم شود، اصل نارضایتی‌ها باقی است و مترصد فرصتی دیگری برای بروز و ظهور.
هر بار که اعتراضاتی در کشور شکل می‌گیرد، مسوولان از لزوم توجه به مطالبات مردم می‌گویند ولی بعد از آرام شدن اوضاع، درها بر همان پاشنه سابق می‌چرخند.
اصلاحات جدی در ساختار تصمیم سازی‌های کلان، باز کردن فضای سیاسی برای حضور افراد و گرایش‌های جدید در ارکان حکومتی، مجازات بی محابای تعدادی از مسوولان بلندپایه‌ای که مرتکب فساد شده‌اند، کنار گذاشتن برخی مسوولان و جایگرین کردن نیروهای جوان، باز کردن فضا برای تشکیل و فعالیت احزاب و سندیکاهای واقعی، تضمین آزادی بیان، اصلاح روابط خارجی و … کارهای واقعا و واقعا ضروری برای نجات کشور از بحران‌های آتی است.
کسانی که واقعا دلسوز ایران، مردم و حتی نظام جمهوری اسلامی هستند، باید این تحولات را مطالبه و در صورت توان، اجرا کنند. پیمودن مکرر راه طی شده، همواره به مقصد پیشین منتهی خواهد شد.
